Και φυσικά δεν μπορεί να είναι τυχαίο πως το επίθετο του κεντρικού ήρωα είναι Love, όταν το μεγαλύτερο μέρος της μικρής ζωής πέρασε και χάθηκε χωρίς ίχνος από αγάπη – Μαν. Κρανάκης, Flix.gr
Το εύρημα με την ταυτόχρονη παρουσία πατέρα και γιου στην ίδια φυλακή δίνει σταδιακά μια νότα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, με τα διευθυντικά στελέχη του ιδρύματος στον ρόλο των θεών. Ασθματικός ρυθμός, κοφτοί διάλογοι, βλέμματα που κόβουν την ανάσα, λαμπροί πρωταγωνιστές σε μια τοιχογραφία βίας, η οποία είναι ταυτόχρονα και μικρογραφία ενός κόσμου με τάσεις εκφασισμού καλυμμένες έντεχνα πίσω από δήθεν προθέσεις σωφρονισμού και αναμόρφωσης – Χρυσόσ. Λακταρίδης, Doctv.gr
Είναι δύο ώρες οργής, ένα ποτάμι θυμού που έρχεται να μας πνίξει και να μας κρατήσει δέσμιους καθ’ολη τη διάρκεια του φιλμ. Μία από τις πιο αληθινές, ασυμβίβαστες ταινίες της χρονιάς – Παν. Μήτσικας, Reel.gr
Ο σκηνοθέτης τού «Young Adam», βαθιά σωματικός και αισθαντικός, στήνει μέσα στους χώρους μιας φυλακής μια ανορθόδοξη ιστορία πατρικής αγάπης και οικογενειακής συμφιλίωσης, όπου η παραδοσιακή αγκαλιά αντικαθίσταται από βία συναισθηματικής εκτόνωσης. Με την κάμερα στο χέρι, με οξειδωμένη εικόνα, συγκλονιστική πιστότητα στο σύμπαν και τους κώδικες της φυλακής και με πρωταγωνιστή τον ανυπεράσπιστο, ζωώδη Ο’ Κόνελ του «’71»…, ο Μακένζι παρουσιάζει μια καθηλωτική, εσωστρεφή, αλλά γεμάτη ένταση ιστορία οικογενειακών δεσμών στο πιο απροσδόκητο περιβάλλον – Λη. Γαλανού, ΕφΣυν.
Ο Τζακ Ο’Κόνελ λάμπει με την απόλυτη παρουσία του και το απόλυτα απρόβλεπτο, θεμελιώδες στοιχείο της ερμηνευτικής του στρατηγικής. Σκληροτράχηλος, ύπουλα μακιαβελικός με αστραπιαίες αναλαμπές «αγοριού» που λαμπυρίζουν από τις ρωγμές της τραχιάς επιφάνειας – Ριζοσπάστης
Με μια ασυγκράτητη βία, λεκτική και σωματική, η οποία ξεχειλίζει από το κάδρο και κάνει το στενό χώρο των φυλακών να μοιάζει ακόμη πιο κλειστοφοβικός, ο ανερχόμενος Τζακ Ο’Κόνελ («300: Η Άνοδος της Αυτοκρατορίας», «’71» ) εντυπωσιάζει σαν μια ανθρώπινη βόμβα οργής και μίσους, που μέσα της κρύβει μια ενστικτώδη, αποτελεσματική μέθοδο επιβίωσης – Χρη. Μήτσης, Αθηνόραμα
Υπάρχουν πολλές ταινίες γυρισμένες στο κλειστοφοβικό περιβάλλον μιας φυλακής, αλλά αυτό το βίαιο δράμα του Ντέιβιντ Μακένζι είναι μία από τις πιο έντονες που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι γυρίστηκε σε μια αληθινή φυλακή, με τους ηθοποιούς και το συνεργείο να περνούν ολόκληρες μέρες δίχως να βλέπουν τον έξω κόσμο, αλλά και με τον τρόπο που χρησιμοποιεί το περιβάλλον της, σαν μια παραβολή για τους ήρωες, τις συμπεριφορές, τον κόσμο τους. Ο Μακένζι, ένας σκηνοθέτης η φιλμογραφία του οποίου περιλαμβάνει μια σειρά από διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες, χτίζει εδώ ένα αληθινά τεταμένο πορτρέτο ενός ήρωα σε απόλυτο αδιέξοδο, σε ένα φιλμ που από την αρχή μέχρι το τέλος κρατά σταθερά παρούσα την αίσθηση μιας απειλής. Η εξαιρετική ερμηνεία του Τζακ Ο’Κόνελ δίνει την απαραίτητη βάση για να στηρίξει την ιστορία της που καθώς προχωρά η ώρα γίνεται ίσως λίγο παραπάνω μελοδραματική απ’ όσο θα περίμενες, αλλά που ποτέ δεν σε αφήνει να εφησυχαστείς – Γιώ. Κρασσακόπουλος AV
Σαν μια ωρολογιακή βόμβα που στο μηχανισμό της κρύβει ταυτόχρονα ένα πληγωμένο παιδί και ένα τέρας εν τη γενέσει, ο Ο’ Κόνελ δίνει στο «Γροθιές στους Τοίχους» αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει από κάθε άλλο ίδιο ή διαφορετικό δράμα φυλακών που ξεκινώντας από ένα παιχνίδι με τις λέξεις, αρθρώνει ένα ολόκληρο λεξιλόγιο για την αγριότητα του να μεγαλώνεις σε ένα κόσμο που δεν σου επιτρέπει να είσαι παιδί – Μαν. Κρανάκης, Flix.gr > http://flix.gr/cinema/starred-up-review.html
Ο Μακένζι δεν ηρωοποιεί κανέναν. Και καταφέρνει, μέσα σε όλη αυτή την ασφυκτική απόγνωση, να βγάλει κι ένα βαθύ συναίσθημα «ανάνηψης» για τον ταλανισμένο κεντρικό του ήρωα – Τατι. Καποδίστρια, Tospirto.net
Πρόκειται για πραγματική ιστορία και οι σκηνοθετικοί χειρισμοί του Μακένζι, απαλλαγμένοι από καθετί περιττό, οργανώνονται σε μια ωμά ρεαλιστική καταγραφή που αναδεικνύει το βιωματικό στοιχείο του σεναρίου με συνέπεια. Αφαιρώντας το στυλιζάρισμα από την αισθητική του, ο Βρετανός δημιουργός «γραπώνει» το πραγματικό με τρόπο που δε συναντάται ούτε στο «σκορσεζισμό» του «Προφήτη», ούτε στην arthouse ελευθεριότητα του «Bronson». Στα 106 λεπτά που διαρκεί το «Γροθιές στους Τοίχους», είσαι κι εσύ εκεί μέσα – Γιά. Σμοΐλης, Freecinema.gr > http://freecinema.gr/movies/starred-up/
Οργισμένος, ανυπότακτος και αυθάδης, ο νεαρός ήρωας έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας νεότητας που δεν μπορεί να βρει καταφυγή και προστασία, που δεν μπορεί (και δεν θέλει) να συμβιβαστεί με τα ειωθότα της φυλακής. Απέναντι του, ο πατέρας συμβιβασμένος και πλήρως προσαρμοσμένος – ή «ιδρυματοποιημένος» (όπως είναι ο σωστότερος χαρακτηρισμός) – επιχειρεί να διδάξει στον γιο του, όπως κάθε καλός πατέρας, τους τρόπους επιβίωσης μέσα σ’ αυτό το εκ φύσεως καταπιεστικό περιβάλλον. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και είναι κάτι περισσότερο από μια σύγκρουση γενεών. Είναι κυρίως μια τυπική σύγκρουση πατέρα -γιου: η συμμόρφωση στα όσα ο πατέρας προστάζει είναι κατά βάση αποδοχή της πατρικής εξουσίας. Μιας εξουσίας που ο γιος, λόγω του εγκλεισμού του πατέρα, ποτέ δεν γνώρισε και ποτέ δεν αποδέχτηκε.
Σχεδιάζοντας ένα πορτραίτο μίας δύσκολης και ταραχώδους νεότητας, ο σκηνοθέτης περιγράφει τα δύσκολα βήματα στο δύσβατο δρόμο προς την ενηλικίωση: σ’ αυτό το δρόμο η αποδοχή του γιου από τον πατέρα είναι καθοριστική, είναι το σημείο καμπής – Δη. Μπάμπας, Cinephilia.gr > http://www.cinephilia.gr/index.php/tainies/europa/4443-starred-up-david-mackenzie
«Ο Άσερ φέρνει κάτι παραπάνω από ρεαλισμό, φτιάχνοντας την κεντρική σχέση πατέρα-γιου πάνω στα θεμέλια κλασσικής αρχαίας τραγωδίας» | Variety | «Σκληρό, βίαιο και βέβηλο…στηριγμένο σε εξαιρετικές ερμηνείες» | The New York Times | «Μερικά χρόνια από τώρα το ΓΡΟΘΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ…θα το θυμούνται σαν την ταινία που ανακοίνωσε ένα νέο σταρ, τον Τζακ Ο΄Κόνελ» | The Hollywood Reporter | «Ζωώδες και ευφυές» | Loaded | «Ο Ο’Κόνελ είναι μια αποκάλυψη» | Collider | «Ένα από τα καλύτερα Βρετανικά δράματα φυλακής που έχουν γίνει ποτέ» | Vice | «Εξαιρετικές ερμηνείες» | Time Out |
