Είχα την ίδια αίσθηση ξανά στο παρελθόν με τον Βικτόρ Ερίθε και τον Ιβάν Θουλουέτα, και τώρα με τον Κάρλος Βερμούτ και το MAGICAL GIRL του. Καθένας τους έκανε μια δεύτερη ταινία (το «El Sur» ο Ερίθε και το το «Arrebato» ο Θουλούετα) που είναι αληθινό αριστούργημα. Ταινίες που γίνονται καλύτερες με την πάροδο των χρόνων οι δύο πρώτες και καθώς οι ώρες και οι μέρες περνούν γι αυτή του Βερμούτ.
Υπάρχουν πολλά που μπορείς να πεις για το MAGICAL GIRL κι αυτό είναι μόνο ένα μικρό σημείωμα. Ο Βερμούτ κατέχει απόλυτα την ασυνήθιστη τέχνη της έλλειψης: οι χαρακτήρες και οι ιστορίες τους εξελίσσονται ταυτόχρονα, καταλήγοντας σε μια αφήγηση γεμάτη ανατροπές, που δίνει την εντύπωση μιας γραμμικής ιστορίας, όταν είναι στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο.
Είναι επίσης ένας ιδιοφυής σκηνοθέτης ηθοποιών κι όλοι τους στην ταινία είναι εξαιρετικοί με μια ιδιαίτερη μνεία στην Μπάρμπαρα Λένι. Ως σεναριογράφος ο Βερμούτ σε εκπλήσσει σε κάθε σκηνή με βαθιές κι απροσδόκητες ανατροπές. Στο τελευταίο μέρος της ταινίας σε αφήνει να πιστεύεις πως τίποτα δεν μπορεί να βγει από το καπέλο του πια. Στην πραγματικότητα, είκοσι λεπτά πριν το τέλος της ταινίας, ένοιωθα ότι η ιστορία έφτανε σε αδιέξοδο πως ήταν αδύνατον να συναγωνιστεί ότι είχε προηγηθεί. Κι όμως πετυχαίνει ιδιοφυώς.
Κατορθώνει να σε εκπλήξει ξανά κι ακόμη περισσότερο να ολοκληρώσει, κάτι που είναι ακόμη πιο δύσκολο. Αναφέρομαι στο τελευταίο αφηγηματικό κομμάτι που φωτίζεται από τον Πεπέ Σακριστάν. Η Τρίτη πράξη στην οποία ο Ισπανός ηθοποιός δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. Ειλικρινά ελπίζω ότι το κοινό θα δικαιώσει το MAGICAL GIRL, το οποίο για μένα είναι η μεγάλη αποκάλυψη του ισπανικού σινεμά αυτού του αιώνα.
