.Σε περιμένει ένα θρίλερ γεμάτο πανούργους ελιγμούς κι ένα σινεμά που κοιτά άλλοτε τον Χίτσκοκ, άλλοτε τον Αντονιόνι, πάντως μόνιμα τον εαυτό του ως τέχνη της παραπλάνησης και της αποπλάνησης. – Ρόμπι Εκσιέλ, Έθνος.
Kρατά την ένταση αμείωτη ως το τέλος – Γιώργος Κρασσακόπουλος, AV
Απλά εξαρτημένος απ’ την ηδονή που νιώθει όταν ζει τις ζωές των άλλων – Cinemag.gr
Ο Ντελαπόρτ εγκλωβίζει [τον Κάσοβιτς] σε γεωμετρικά, τακτοποιημένα πλάνα, ο διευθυντής φωτογραφίας Νταβίντ Ουγκαρό τον ντύνει με μία ψυχρή, άχρωμη χρωματική παλέτα. Η ερμηνεία του παραμένει πειθαρχημένα ήσυχη, μεθοδική, μελετημένη όμως η ενέργειά του μοιάζει με καζάνι που σιγοβράζει – Πόλυ Λυκούργου, Flix.gr
Ο Επιφανής Άγνωστος, σκηνοθετική δημιουργία του Ματιέ Ντελαπόρτ, σε σενάριο του ίδιου και του Αλεξάντρ Ντε Λα Πατελιέρ, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ για έναν άνθρωπό ο οποίος αντιμετωπίζει βίαια και καθοριστικά τις υπαρξιακές αναζητήσεις που έχουμε όλοι μας. Αφού δεν είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του, δεν προσπαθεί να βελτιωθεί παρά δοκιμάζει άλλες ζωές που του κινούν το ενδιαφέρον. Γιατί πάντα επιδιώκουμε και ζηλεύουμε αυτά που έχουν οι άλλοι, στην περίπτωση όμως του Νικολά (Ματιέ Κασοβίτς), δεν μένει απλά στο να κοιτάει αλλά σηκώνει και το χέρι και αρπάζει. Απαιτεί να δοκιμάσει πως είναι να είσαι κάποιος άλλος και τελικά κατασκευάζει ένα εργαστήριο εξειδικευμένο στην τέχνη των μεταμφιέσεων προκειμένω να υλοποιήσει την ψύχωσή του. Όταν όμως βρει εκείνη την ζωή που τον συγκινεί περισσότερο απ’ όλες τις άλλες είναι αποφασισμένος να θυσιάσει όλα όσα μπορεί και πρέπει για να την κατακτήσει. Είναι τελικά η ζωή που έχουμε εκείνη που θέλουμε ή μήπως έχουν γίνει λάθη στην μοιρασιά που πρέπει εμείς δυναμικά να διορθώσουμε; – Cinepivates.gr
Ένα πραγματικά ενδιαφέρον φιλμ που θα ήταν κρίμα να χάσετε. Κατ’ αρχάς για το ρεσιτάλ του Ματιέ Κασοβίτς στον ρόλο ενός 40άρη που περνά το χρόνο του «κλέβοντας» περιστασιακά τις ταυτότητες άλλων ανθρώπων, μέσω λεπτοδουλεμένων μεταμφιέσεων – μέχρι που το «παιχνίδι» διογκώνεται επικίνδυνα όταν συναντά έναν ηλικιωμένο μουσικό. Μεθοδικά σκηνοθετημένο, με άρωμα χαρακτηριστικά γαλλικό (που παραπέμπει στο σινεμά του Σαμπρόλ), διαθέτει σασπένς, ενώ λειτουργεί ως σχόλιο πάνω στη σχέση θεατή και θεάματος – και το κάνει τόσο πετυχημένα που παραβλέπει τις όποιες σεναριακές ευκολίες του. 7/10 – Άκης Καπράνος, Τα Νέα.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι θα μας βάλει σε σκέψη κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε για το κατά πόσο είμαστε κι εμείς υπαρκτοί και ζούμε σύμφωνα με αυτό που μας ψιθυρίζει το μέσα μας ή αν απλά υπάρχουμε ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων – Cultureloversgr.blogspot.gr
Γρήγορα ντεκουπαρισμένα κοντινά, αρτιστίκ πλάνα-κάτοψη που «ανοίγουν» και μια σκηνογραφία που κινείται από το ψυχρό γκρίζο (του Σεμπαστιάν) έως το θερμό κόκκινο (του Ανρί) προσδίδουν αλήθεια σε μια πιθανώς απίθανη ιστορία – Τοspirto.net
