★★★★ Μια ταινία που δεν μπορείς να περιγράψεις παρά μόνο να δεις. Ή, καλύτερα, να τη βιώσεις – AV ★★★★ Ένα βραδυφλεγές θρίλερ, αλλά και ένα δράμα χαρακτήρων με πολύ καλές ερμηνείες και σκηνές ανθολογίας – In.gr ★★★★ Βραδυφλεγής, όμορφη και θλιμμένη – Cinepivates.gr ★★★½ Ένα δεξιοτεχνικά κατασκευασμένο, αλμοδοβαρικό δράμα τραγικών συμπτώσεων – Αθηνόραμα ★★★½ Ένα «ανησυχητικά μαγικό» φιλμ – Reel.gr ★★★½ Σε αυτό τον κόσμο, ο θάνατος, το δαιμόνιο και η σάρκα παρασέρνουν τους χαρακτήρες στους βαθύτερους κύκλους της κόλασης – Cine.gr ★★★ Ένα επίμονο και υποδόριο φλερτ με το παράλογο – Cinemag.gr ★★★ Δείτε την… Ανάβει συζητήσεις – Τοspirtο.net
Ατμοσφαιρικό, μπουνιουελικό με φόρμα weird wave αλά Ισπανικά…, το «Magical Girl» δεν σε μαγεύει αλλά σε οδηγεί με ιεροτελεστία σε μια θυσία που ενδέχεται ο αμνός να είναι ο θεατής – Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος, Moviemonsters.gr
Ένα επίμονο και υποδόριο φλερτ με το παράλογο – Νεκτάριος Σάκκας, Cinemag.gr http://www.cinemag.gr/moviespage.asp?catid=10179&subid=2&pubid=129923381
Πέρα από τη συναρπαστική του ιστορία το φιλμ του Βερμούτ κατορθώνει να τρυπώνει διακριτικά κάτω από το δέρμα σου με τρόπο που δεν το περιμένεις. Με τη σκηνοθετική ωριμότητα ενός Αλμοδοβάρ αλλά και την ανατρεπτική ματιά στην ανθρώπινη φύση και την κοινωνική δομή που θυμίζει το κυνικό, διαπεραστικό ύφος του Μπουνιουέλ, ο Βερμούτ στήνει ένα φιλμ γεμάτο ηθικά ερωτηματικά που σε κρατά σε εγρήγορση από την αρχή ως το τέλος. Θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο φιλμ νουάρ, ένα ψυχολογικό θρίλερ ή μια αιχμηρή κοινωνική ταινία, ένα έντονο δράμα ή μια δηλητηριώδης κωμωδία για την πιο πικρή ψίχα της ανθρώπινης καρδιάς, όμως είναι όλα αυτά και τίποτα τόσο προφανές, μια ταινία που δεν μπορείς να περιγράψεις παρά μόνο να δεις. Ή, καλύτερα, να τη βιώσεις – Γιώργος Κρασσακόπουλος, AV
Mια ταινία που ξεδιπλώνει τους σύνθετους χαρακτήρες και την απρόβλεπτη πλοκή της ταυτόχρονα με την αλληγορία της (η Ισπανία της παράδοσης και της ευαισθησίας κόντρα σε εκείνη της κρίσης και της ανηλεούς λογικής) επεξεργαζόμενη άκρως δημιουργικά επιρροές από το φιλμ νουάρ, το απωασιατικό θρίλερ, τον Κιούμπρικ ή τον Μπουνιουέλ. Από τις μεγάλες εκπλήξεις της φετινής ευρωπαϊκής σοδειάς – Ρόμπι Εκσιέλ, Έθνος.
Δραματικά μετρημένο, το ύφος του «Magical Girl» δέχεται την επίθεση μιας υπόγειας ειρωνείας, η οποία με την εξέλιξη της πλοκής γίνεται συστατικό στοιχείο της δραματουργίας. Ενισχύει την ένταση των συμπτώσεων, υπονομεύει την τετράγωνη λογική εξήγησης των πραγμάτων («η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να ήταν διαφορετική, αλλά 2 + 2 θα κάνουν πάντοτε 4» ) και μας ισορροπεί στα όρια πραγματικότητας και φαντασίας. Όπως και η Ισπανία, σύμφωνα με έναν από τους πρωταγωνιστές ο οποίος μιλά για τις ταυρομαχίες, η ταινία είναι διχασμένη ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, αποκαλύπτοντάς μας μια καθημερινότητα με δυο όψεις και μερικούς ήρωές της με δυο πλευρές: αυτή της επιθυμίας και εκείνη της ανάγκης. Διαπλέκοντάς τες άμεσα με τις κοινωνικές συνθήκες, ο Βερμούτ δίνει πολλαπλές διαστάσεις στις συγκρούσεις που γεννούν την ανθρώπινη τραγωδία, συνδέοντας αριστοτεχνικά τις ταξικές διαφορές με το σεξουαλικό πόθο και τις οικονομικές συνθήκες με τις ψυχολογικές εξαρτήσεις. Όλα με μια αβάσταχτη ελαφρότητα και ένα πικρό, κατάμαυρο χιούμορ – Χρήστος Μήτσης, Αθηνόραμα http://www.athinorama.gr/cinema/article.aspx?id=2503678
Στο ντεμπούτο του, τιμημένο με τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, ο Βερμούτ παρουσιάζει μια ταινία που προσπερνά, απρόσμενα και θεαματικά, τα ηθικά, αισθητικά και δραματουργικά όρια. Οι ήρωές του είναι τόσο ακραίοι που μοιάζουν με ήρωες ταινίας φαντασίας, αλλά ο ρεαλισμός τους είναι επώδυνος. Αλλάζοντας διαρκώς ύφος και πορεία, ώστε ο θεατής στιγμή να μη θεωρεί όσα βλέπει δεδομένα, συνδυάζοντας τον ιαπωνικό μινιμαλισμό με το μαδριλένικο μπαρόκ, το χιούμορ με την υπόνοια αβάσταχτης βίας, το παθιασμένο συναίσθημα με τη σκληρή λογική, το «Magical Girl» είναι ένα συναρπαστικό δείγμα δουλειάς ενός νέου σκηνοθέτη που μάς κάνει ήδη ν’ ανυπομονούμε για το μέλλον του – Λήδα Γαλανού, Εφ.Συν.
Ένας μάταιος κύκλος εκδίκησης και εξαπάτησης, αλλά και μία διεστραμμένη αντανάκλαση της ταραγμένης σύγχρονης πραγματικότητας της Ισπανίας, μέσα από την οξυδερκή ματιά του δημιουργού, ο οποίος σκηνοθετεί μια αληθινά πρωτότυπη αλληγορία και μας χαρίζει μία από τις καλύτερης ταινίας της χρονιάς από την Ιβηρική χερσόνησο – Γιώργος Ρούσσος, Sodeia.net http://www.sodeia.net/2014/12/magical-girl.html
Η αλληλεπίδραση των χαρακτήρων η οποία υπόκειται σε μια λειτουργική κυκλικότητα, δεν είναι τυχαία, καθότι εκ των πραγμάτων ο κύκλος χαρακτηρίζεται από την απουσία αρχής και τέλους. Κατ’αυτόν τον τρόπο, οι ήρωες μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε έναν ατέρμονο κύκλο ενεργειών, αδύναμοι να αντιδράσουν και να αποδράσουν, ακριβώς όπως η αστική τάξη του «Εξολοθρευτή Άγγελου» του Bunuel, μοιάζει ανίκανη να δραπετεύσει από τον αόρατο κλοιό της ματαιδοξίας της – Βαρβάρα Κοντονή, Reel.gr http://reel.gr/wpress/magical-girl/
Ένας ατμοσφαιρικός και υποβλητικός ύμνος στην θεωρία των συμπτώσεων και των παράλληλων ζωών, αιθέρια κινηματογραφημένος και με μια εσάνς του μεταφυσικού να υποβόσκει σχεδόν παντού, χωρίς να αποδεικνύεται σχεδόν ποτέ – Movieitmag.gr
Επιτηδευμένο και απόκοσμο στο ύφος του, το Magical Girl είναι μια αρένα όπου η λογική και η ψυχραιμία αντιμάχονται τα φαντάσματα και τους εκβιασμούς, κάτι σκοτεινό που συνορεύει με το θρίλερ της επιθυμίας και της εμμονής και ανατρέπεται από την απρόβλεπτη πλευρά της ανθρώπινης ψυχής – Θ. Κουτσογιαννόπουλος, Lifo.gr
Aυτό το ολοκληρωτικά άσεβες και αιρετικό φιλμ, το οποίο λάτρεψε ο Πέδρο Αλμοδοβάρ και κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας αλλά και σκηνοθεσίας στο φετινό φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, είναι ένα δημιούργημα που σε οδηγεί μονίμως έκτος ασφαλούς ζώνης. Μεταφέροντας τα συναισθήματά σου από τον έναν πρωταγωνιστή στον άλλον -χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι και σίγουρα χωρίς τη συγκατάθεσή σου-, διατηρεί μια σιωπηλά τεταμένη ατμόσφαιρα, ταυτόχρονα ευπρόσβλητη και άθραυστη. Σαν την εκπληκτική πρωταγωνίστριά του (Μπάρμπαρα Λένι), κρατά μια ανήκουστη δύναμη πάνω μας, της οποίας οι απαίσιες επιπτώσεις παίρνουν μορφή μόλις στο τέλος, όταν πια είναι ήδη πολύ αργά. Ατμοσφαιρικό και προκλητικό όσο τίποτε, ψάχνει διεξόδους απελπισμένα, εξαπατώντας φαντασιωσικά μέχρι και τον ίδιο του τον εαυτό, μοιάζοντας τελικά με μια θεαματική ταχυδακτυλουργία, η οποία όμως (φέρνοντας στο νου το ευφυέστατο «Prestige» του Κρίστοφερ Νόλαν) φανερώνει πάντοτε ένα ζωντανό πουλί στο κλουβί, αλλά κρύβει κι ένα νεκρό στο συρτάρι – Παναγιώτης Αχτσιόγλου, Cine.gr http://cine.gr/film.asp?id=719396&page=4
