Μια πολυδιάστατη ελεγεία στους κοινωνικούς αγώνες, την αδελφοσύνη και (φυσικά) τον έρωτα, που είναι δύσκολο να αφήσει τον οποιοδήποτε ασυγκίνητο. – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Καλεί σε δράση με μια αίσθηση του κατεπείγοντος, & τιμά εκείνους, τότε και τώρα, που επιτρέπουν στην καρδιά τους να χτυπά με 120 χτύπους το λεπτό, χωρίς φόβο, μόνο με πάθος για μια ζωή που αξίζει να τη ζήσεις. – ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ https://www.efsyn.gr/arthro/i-anahaitisi-toy-ioy-toy-aids-kai-oi-aktivistes-tis-act
Το «120 Χτύποι το Λεπτό» δεν είναι η φωτογραφία μιας εποχής, αλλά οι οπτικοποιημένες αναμνήσεις που έχει αφήσει πίσω της. Είναι ένα χρονικό γεγονότων κι ένα ντοκιμαντέρ συναισθημάτων, μια κραυγή καταγγελίας κι ένα δοκίμιο πάνω στη μεταμόρφωση – των σωμάτων, των ιδεών μα και της ίδιας της ταινίας, που αλλάζει σταδιακά ύφος και σημείο εστίασης. Έτσι αυτό που ξεκινά ως στρατευμένη δήλωση εξελίσσεται σε κάτι πολύ πιο περίπλοκο πολιτικά, φιλοσοφικά και κινηματογραφικά, με τον Καμπιγιό, ο οποίος μας αιφνιδιάζει διαρκώς διηγηματικά, να καταφέρνει να συνδυάσει υποδειγματικά το πραγματικό με το φαντασιακό και τον κρότο του πρωτοσέλιδου με τον ψίθυρο της κάθε άγνωστης, μικρής ανθρώπινης ιστορίας. – ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ http://www.athinorama.gr/cinema/article/120_xtupoi_to_lepto-2523916.html
Συγκίνηση, κοινωνική ένταση, πολιτικοποιημένη δράση, κινηματογραφική δύναμη, λεπτότητα και ακρίβεια. Τα στοιχεία της ταινίας του Καμπιγιό που έκαναν μέχρι και τον πρόεδρο Πέδρο Αλμοδοβάρ να «λυγίσει» στο πρόσφατο φεστιβάλ Καννών κάτω από το συναισθηματικό πλούτο και την πολιτική βαρύτητα της αφήγησής της. – AV http://www.athensvoice.gr/politismos/cinema/120-htypoi-lepto
Η πολιτική διάσταση της ταινίας μπλέκει εξαίσια με το προσωπικό στοιχείο, τον έρωτα, το φόβο και το σεξ που ξεδιπλώνονται οργανικά και ειλικρινώς, συγκινώντας χωρίς τραβηγμένες κορόνες και μελοδραματικές ευκολίες. (…) Oι 120 Χτύποι γνέφουν σε έναν ερωτισμό που απειλήθηκε, πάλεψε στα πέτρινα χρόνια και νίκησε ενάντια στα προγνωστικά. – LIFO http://www.lifo.gr/guide/cinema/4030
Οι «120 Χτύποι το Λεπτό» στον τίτλο της νέας ταινίας του Ρομπέν Καμπιγιό αναφέρονται στο σημείο εκείνο που η καρδιά χτυπάει πλέον σε επικίνδυνα σημεία: όταν η επιθυμία γίνεται εμμονή, η χαρά ελευθερώνει ενέργεια, ο θυμός μετατρέπεται σε βία και το μόνο που έχει σημασία είναι να καταφέρεις να μην περάσεις το όριο – για να μην χάσεις τη στιγμή αλλά κυρίως την ίδια σου τη ζωή. (…) Τρυφερή, σκληρή, λυτρωτικά νατουραλιστική στο σπαρακτικό της φινάλε.
Καθαρίζοντας τα μάτια σου από τα δάκρυα στους σοφά βωβούς τίτλους τέλους της ταινίας, μπορείς πλέον να δεις με καθαρό βλέμμα πως οι τόσο ξεφτισμένες από την εύκολη και λαϊκίστικη χρήση των ημερών μας έννοιες της «αντίστασης», της «δράσης», του «ακτιβισμού», της «αλληλεγγύης» και της «αυτοοργάνωσης» έχουν νόημα μόνο όταν είσαι διατεθειμένος να φτάσεις σε εκείνο το σημείο όπου η καρδιά χτυπάει στο όριο των 120 χτύπων το λεπτό. Ισως γιατί μόνο σε εκείνο το σημείο κάθε μάχη, κάθε νίκη και κυρίως κάθε ήττα και κάθε θυσία αρχίζει να αποκτά πραγματικό νόημα. – FLIX http://flix.gr/cinema/120-bpm-review.html
Μια απίστευτα θαραλλέα ταινία – MONOPOLI
Ενώ η μουσική, από όπου προφανώς δανείζεται κάτι κι ο τίτλος, ακούγεται σαν καρδιά αλλά και σαν παλμοί του έρωτα που ανεβαίνουν, μετά χρειάζονται μια αγκαλιά για ηρεμία προσωρινή ώστε να πέσουν και μετά να ξανανέβουν και να δοθούν στην ένταση. – PANTIMO https://pantimo.gr/index.php/component/k2/item/776-nyxtes-premieras-2017-120-xtypoi-to-lepto-120-battements-par-minute-otan-to-oliko-denei-me-to-prosopiko
Και παρά το ότι πρόκειται για ταινία εξόχως πολιτική –και κατ’ επέκταση, διαφωτιστική– είναι αυτή η παλλόμενη προσωπική ιστορία που κάνει την καρδιά της να χτυπά με (μίνιμουμ) 120 παλμούς το λεπτό.
Γεμάτη με μικρές ποιητικές (μα καθόλου λυρικίζουσες) λεπτομέρειες –από τα μόρια σκόνης στην πίστα του κλαμπ που μεγεθύνονται και παίρνουν σχήμα κυττάρου, έως τον κατακόκκινο Σηκουάνα που παραπέμπει στα θύματα της νόσου– η ταινία του Καμπιγιό είναι ένα συναρπαστικό, ουμανιστικό πολιτικοκοινωνικοερωτικό δράμα που αφορά τον καθένα. – TOSPIRTO
#120BPM #WEIRDWAVE
