Μια καυστική σάτιρα γυρισμένη με πρωτοφανή εικαστική ματιά – ένα κωμικό σχόλιο πάνω στη γραφειοκρατία και τον φόβο των ανδρών απέναντι στην ακούραστη προσπάθεια μιας γυναίκας να τα βάλει με το «Σύστημα». Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – 64ο Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν. Από 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ στους κινηματογράφους.
Σύνοψη
Για να αποκτήσουν ένα διαμέρισμα που παρέχει το κράτος στους νέους που παραμένουν ανύπαντροι, η Λι και ο σύζυγός της παίρνουν ψεύτικο διαζύγιο. Μετά το διαζύγιο όμως, ο άντρας της μετακομίζει στο διαμέρισμα με μία άλλη γυναίκα, την οποία παντρεύεται. Εξαπατημένη και ντροπιασμένη, η Λι, θα ξεκινήσει έναν ατέλειωτο δικαστικό αγώνα, για να αποδείξει την δολοπλοκία του συζύγου της και να αποκαταστήσει την χαμένη της τιμή. Από το μικρό χωριό που ζει, η μάχη της θα φτάσει μέχρι τα υψηλότερα κυβερνητικά κλιμάκια, στο Πεκίνο.
Για την ταινία…
Βασισμένη στο βιβλίο του Ζενγιούν Λιου, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, η ταινία εξετάζει τις συγκρούσεις που προκύπτουν όταν μια κοινωνία εξαρτημένη από ένα σύστημα χάριτος και προσωπικών εξυπηρετήσεων, εξελίσσεται σε μια κοινωνία που υπακούει σε ένα συστημικό κράτος δικαίου. Η ηρωίδα, χειρίζεται την αντιπαράθεσή της με τον πρώην σύζυγό της, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτει για να αποκαλύψει τη σημασία του κανόνα δικαίου σε μια σύγχρονη κοινωνία.
Ενώ ο πρωτότυπος κινεζικός τίτλος, «Δεν είμαι η Παν Τζιλιάν», είναι μια αναφορά στη μυθική φιγούρα της κινεζικής λογοτεχνίας, αρχέτυπο της σατανικής γυναίκας, ο διεθνής τίτλος χρησιμοποιεί ένα άλλο όνομα, που στην Δυτική κουλτούρα, συμβολίζει την άπιστη γυναίκα και σύζυγο, αυτό της Μαντάμ Μποβαρύ.
Η εικαστική προσέγγιση της ιστορίας, είναι τουλάχιστον πρωτοποριακή. Ο Φενγκ, επιλέγει να χρησιμοποιήσει κυκλικό κάδρο στο μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης, δημιουργώντας μια αίσθηση απόστασης και αποξένωσης. Ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει την δράση πιο αντικειμενικά, βιώνοντας τις επίπονες αλήθειες που κρύβονται κάτω από τον παραλογισμό της ιστορίας και το σαρκαστικό χιούμορ της ταινίας.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δηλώνει: «Υπάρχει το γλωσσικό χιούμορ, το χιούμορ σε μια ιστορία και το χιούμορ που υπογραμμίζει την ηθική μιας ιστορίας. Το «Δεν είμαι η Μαντάμ Μποβαρύ», ανήκει στην τρίτη κατηγορία.
Λόγια του σκηνοθέτη…
Όταν πρωτοδιάβασα το μυθιστόρημα του Ζενγιούν Λιου, «Δεν είμαι η Παν Τζιλιάν», αμέσως είπα ότι είναι ένα θέμα για ταινία! Πάντα μου άρεσαν τα βιβλία του Λιου, γιατί βγάζει μία χιουμοριστική εικόνα της Κίνας, κάτι που θεωρώ πως είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Το κυκλικό κάδρο που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω στην ταινία, προέκυψε από τον τρόπο που παρουσιάζονταν οι πίνακες κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Σονγκ. Έτσι, μία κινέζικη ιστορία δίνεται με τον πιο κινέζικο τρόπο στον θεατή! Πολλά από τα σημεία που έγιναν τα γυρίσματα ήταν χωρίς χαρακτήρα κι αυτό με ενοχλούσε. Βάζοντας κάθε σκηνή μέσα σε ένα κύκλο, μπόρεσα να αποκλείσω τα στοιχεία που δεν ήθελα να φαίνονται και να μεταφέρω το επίκεντρο στους χαρακτήρες. Το κυκλικό κάδρο όχι μόνο αντιπροσωπεύει την παραδοσιακή κινέζικη ζωγραφική αλλά λειτουργεί και ως μία κλειδαρότρυπα για τον θεατή. Όταν κάτι συμβαίνει μέσα από την κλειδαρότρυπα τότε κάτι άλλο συμβαίνει και εκτός από αυτήν. Αυτό δημιουργεί πολλές δημιουργικές προεκτάσεις. Τόσο οι χαρακτήρες όσο και οι θεατές χάνονται μέσα από μία σειρά ατελών πληροφοριών, όπως και η ίδια η πρωταγωνίστρια στη ζωή της.
| Σκηνοθεσία: | Ζιαογκανγκ Φενγκ |
| Σενάριο: | Ζενγιούν Λιου, βασισμένο στο μυθιστόρημα του “I am not Pan Jinlian” |
| Διεύθυνση Φωτογραφίας: | Παν Λουο |
| Μοντάζ: | Γουίλιαμ Τσανγκ Σουκ Πινγκ |
| Ήχος: | Τζιανγκ Γου |
| Σχεδιασμός Παραγωγής: | Ζονγκ Χαν |
| Με τους: | Μπινγκμπινγκ Φαν, Ταο Γκουο, Πενγκ Ντα |
| Χώρα Παραγωγής: | Κίνα |
| Φορμά: | Έγχρωμο |
| Διάρκεια: | 128′ |
| Έτος Παραγωγής: | 2016 |
