Μαργκερίτ Ντυράς: Η Οδύνη #LaDouleur #ΗΟΔΥΝΗ

Η συγκλονιστική ταινία του Εμανουέλ Φινκιέλ, που βασίζεται στο ομότιτλο, αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαργκερίτ Ντυράς. Bραβείο Κριτικής Επιτροπής – 19^ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ στους κινηματογράφους #WEIRDWAVE #ΗΟΔΥΝΗ

Όταν ανακαλύπτει δυο παλιά τετράδια σε ένα ξεχασμένο κουτί, η Μαργκερίτ Ντυράς θυμάται το παρελθόν της και τον ανυπόφορο πόνο του να περιμένεις. Στη Ναζιστική Γαλλία του 1944, η νεαρή και ταλαντούχα Μαργκερίτ είναι ενεργό μέλος της αντίστασης μαζί με τον άντρα της Ρομπέρ Αντέλ. Όταν η Γκεστάπο απαγάγει τον Ρομπέρ, η Μαργκερίτ μπαίνει σε έναν απελπισμένο αγώνα να τον φέρει πίσω. Ακόμα και μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, εξακολουθεί να τον περιμένει – δέσμια του βασανιστηρίου της απουσίας του και πέρα από κάθε ελπίδα. Η Μελανί Τιερί  («Η χορεύτρια»), στο ρόλο της Ντυράς, δίνει ερμηνεία ζωής, ενώ δίπλα της συμπρωταγωνιστούν ο Μπενουά Μαζιμέλ και ο διάσημος Γάλλος τραγουδιστής και ηθοποιός Μπεντζιαμίν Μπιολέ.

Κριτικές:

«Θα σας στοιχειώσει» – Premiere

 «Μελαγχολικό και πικρό» – Marie Claire

«Το συναίσθημα σε όλο του το μεγαλείο» – Le Figaro

«Μια θαυμάσια ταινία» –  Le Monde

«Μια μαγευτική μεταφορά» –  Liberation

«Λαμπερός και δυνατός κινηματογράφος» –  Le Parisien

Σημείωμα του Σκηνοθέτη

Την πρώτη φορά που διάβασα το βιβλίο «Η Οδύνη», πρέπει να ήμουν γύρω στα 20. Επιστρέφοντας στο κείμενο 30 χρόνια μετά για να το μεταφέρω στον κινηματογράφο, διαπίστωσα ότι με συγκίνησε ξανά, όπως και τότε.

Όλα ξεκίνησαν από τη δική μου ιστορία, ή μάλλον αυτή του πατέρα μου, όταν συνέλαβαν και εκδίωξαν τους γονείς και τον μικρότερο αδελφό του το 1942. Δεν επέστρεψαν ποτέ. Για πολλά χρόνια, και ενάντια σε κάθε λογική, περιμέναμε να γυρίσουν. Ήταν μια αναμονή χωρίς ελπίδα. Το κείμενο της Μαργκερίτ Ντυράς περιγράφει με μοναδικό τρόπο την κατάσταση της αναμονής. Την πρώτη φορά που το διάβασα, έπιασα τον εαυτό μου να αναγνωρίζει οικείες καταστάσεις αποτυπωμένες στο χαρτί.

Η ιστορία που επέλεξα να πω, διαδραματίζεται το 1944 και το 1945. Η ηρωίδα μου δεν είναι η Μαργκερίτ Ντυράς στα 50 της που ξαναδιαβάζει ξεχασμένα σημειωματάρια, αλλά μια νέα γυναίκα 32 χρονών που περιδιαβαίνει τους δρόμους του Παρισιού και μετά χώνεται στο διαμέρισμά της για να περιμένει έναν σύζυγο που ίσως δεν επιστρέψει ποτέ.

Επικεντρώθηκα σε δύο διηγήματα της συλλογής με τον τίτλο «Η Οδύνη» (La Douleur): το ομότιτλο που εκτυλίσσεται μετά την απελευθέρωση του Παρισιού τον Αύγουστο του 1944 και το διήγημα με τίτλο “Rabier” που διαδραματίζεται τις τελευταίες εβδομάδες της Γερμανικής κατοχής. Η κεντρική ηρωίδα μεταμορφώνεται από αντάρτισσα σε μια πόλη υπό την κατοχή των Ναζί, σε προσωποποίηση της απελπισίας καθόλη τη διάρκεια των εορτασμών που ακολούθησαν την Απελευθέρωση. Και καταλήγει κλεισμένη μέσα σ’ ένα διαμέρισμα και αντιμέτωπη με τον εαυτό της.

Το Παρίσι είναι κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου της Ντυράς. Αρχικά αντιπροσωπεύει τη συνεργασία με τους Ναζί, το αντάρτικο, τον φόβο. Μετά την απελευθέρωση, με τα πλήθη να παραληρούν μεθυσμένα από την νίκη, το ανοιξιάτικο Παρίσι αποτελεί το πιο αταίριαστο σκηνικό για τη θλίψη.

Λίγα Λόγια για την Μαργκερίτ Ντυράς

Η Μαργκερίτ Ντυράς θεωρείται μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας. Το 1984 κέρδισε το βραβείο Goncourt για το μυθιστόρημά της «Ο Εραστής» (L’ Amant) το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1992 από τον Ζαν Ζακ Ανό με μεγάλη επιτυχία.

Εκτός από αναγνωρισμένη πεζογράφος και θεατρική συγγραφέας, υπήρξε και σκηνοθέτης αλλά και σεναριογράφος. Η τελευταία της ιδιότητα της χάρισε και μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ: ήταν υποψήφια στην κατηγορία Πρωτότυπου Σεναρίου για την ταινία του Αλέν Ρενέ «Χιροσίμα, Αγάπη Μου» (Hiroshima Mon Amour).

Δράση στο πλαίσιο της

Η πρώτη προβολή της ταινίας εντάσσεται στο πλαίσιο της Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου, μια διάκριση που έλαβε ο δήμος της Αθήνας και η πόλη μας από την UNESCO με διάρκεια ενός χρόνου, από τις 23 Απριλίου 2018 έως τις 22 Απριλίου 2019.