Σε αυτήν την ταινία, ο Jaume Balaguero παρατά την τετριμμένη πρωτοπρόσωπη κάμερα και αφοσιώνεται στο χτίσιμο μιας ατμόσφαιρας που δεν έχει τη βάση της σε found footage αμεσότητες. Προσέχει πως τοποθετεί στο μαύρο σύμπαν του τα δυσοίωνα χρώματά του και τα τονίζει με μια έντονη κλειστοφοβία, μια αίσθηση ανικανότητας αποφυγής της επερχόμενης «πληγής», της ακούσιας παράλυσης του σώματος από τις καλομελετημένες κινήσεις της μοχθηρής οντότητας που το μόνο που θέλει είναι να ευχαριστηθεί την πτώση του θύματός του. Και όλα τα παραπάνω κάνοντας κάτι που οι ιάπωνες το έχουν μελετήσει, μα οι δυτικοί δεν μπορούν να κατανοήσουν απόλυτα: «βεβηλώνοντας» τα σημεία ασφάλειας και καθημερινής ρουτίνας, τα σίγουρα καταφύγια από την οποιαδήποτε εξωγενή απειλή, ένα βασικό γεννήτορα σασπένς που χρησιμοποιείται συνδυαζόμενος με παράδοξες γωνίες κάμερας και ασφυκτικά κοντινά πλάνα. (Φοίβος Κρομμύδας, popaganda.gr) http://bit.ly/1q1KBPt
Δουλεμένοι μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια όλοι οι κλασικοί κώδικες τρόμου και αγωνίας, η πλοκή έχει ανατροπές και διακυμάνσεις, βρισκόμαστε μονίμως στο σκοτάδι για τις επόμενες κινήσεις του ψυχοπαθή πρωταγωνιστή, οι λήψεις είναι σκοτεινές και κοντινές, οι σιωπές, οι παύσεις αυξάνουν τα καρδιοχτύπια και δημιουργούν μέχρι το τέλος την επιθυμητή -ασφυκτική ατμόσφαιρα ενός συναρπαστικού θρίλερ. (Ιακωβος Γωγάκης, Screeneye.net)
Προσπαθείς να βρεις έξοδο από ένα ασφυκτικό και «άρρωστο» πάρε-δώσε με το κακό, καθώς ο Μπαλαγκέρο κορυφώνει τα ανίερα σχέδια του ήρωά του, παίζοντας ταυτόχρονα με τους από τη φύση τους σκοτεινούς κανόνες της ηδονοβλεψίας, αλλά και με άρτια εκτελεσμένες σκηνές. (Μανώλης Κρανάκης, Flix.gr)
H πλοκή είναι γεμάτη πειστικές ανατροπές, διεστραμμένο χιούμορ και καλοκουρδισμένο σασπένς, με τον Λουίς Τοσάρ («Κελί 211» ) ιδανικό στερημένο μισάνθρωπο. Από τα πλέον ενδιαφέροντα, συναισθηματικά ασφυκτικά ισπανόφωνα θρίλερ των τελευταίων χρόνων. (Χρηστος Μήτσης, Αθηνόραμα)
Με την κάμερα σχεδόν υπνωτιστικά να σφίγγει τη θηλιά γύρω από το ανυποψίαστο θύμα, ο Μπαλαγκέρο καταφέρνει απανωτά χτυπήματα ανατριχίλας στο υπογάστριο του θεατή. Ο Τοσάρ αποτελεί το κλειδί της επιτυχίας, ζωντανεύοντας αυτόν τον περίεργο άνθρωπο με την αρρωστημένη εμμονή, αποτέλεσμα της μοναξιάς και της απόγνωσης. (Η Αυγή)
Έξυπνες ιδέες, άψογοι σκηνοθετικοί ρυθμοί και ένας εξαιρετικός πρωταγωνιστής σε ένα καλοφτιαγμένο, ανατριχιαστικό θρίλερ που βασίζεται σοφά στην κεντρική του ιδέα και τους χαρακτήρες για να παραδώσει μάθημα σασπένς. (Χριστίνα Λιάπη, Cinemag.gr) http://bit.ly/1r5U7AL
Ατμόσφαιρα και πάλι ατμόσφαιρα! Ό,τι αδυνατούν να καταφέρουν οι χολλυγουντιανές ταινίες τρόμου τα τελευταία χρόνια, μας το πρασφέρει απλόχερα ο ισπανόφωνος κινηματογράφος. Γιατί έχουμε ξεχάσει πως ο τρόμος δε βγαίνει μόνο από τα πηγάδια (βλ. the Ring), αλλά κυρίως από μέσα μας. Άλλοτε στηρίζεται και καλλιεργείται πάνω σε ήδη υπάρχοντα συναισθήματα, με κορυφαίο την ανασφάλεια, άλλοτε παίζει με το μυαλό μας και τις εμπειρικές φοβίες μας, άλλοτε μας πιάνει παντελώς απροετοίμαστους, στηριζόμενος στην υπερβολική σιγουριά μας. (Δαφνη Ράλλη, Cinefreaks.gr)
Ένα αριστοτεχνικό ψυχολογικό θρίλερ που λειτουργεί και ως παραβολή πάνω στην σύγχρονη κοινωνία κατορθώνοντας να μας βάλει στην θέση ενός ηδονοβλεψία για να μας κάνει να σκεφτούμε πάνω στα όρια της ανθρώπινης ψυχής. (Antοιne Doinel, Cinepivates.gr)
Μία μάλλον διαδεδομένη φοβία, τη λαθραία είσοδο ενός ξένου στο σπίτι μας, εκμεταλλεύεται για να σοκάρει αυτό το πολανσκικής επιρροής ισπανικό θρίλερ. Ο Σέζαρ, ο θυρωρός που ανοίγει με αντικλείδια τα διαμερίσματα των ενοίκων μιας αρ-νουβό πολυκατοικίας της Βαρκελώνης είναι ένα σοβαρά διαταραγμένο άτομο. Ένας βαθιά συμπλεγματικός τύπος που αρέσκεται να προκαλεί την οδύνη στους άλλους. Κύριος στόχος του, η Κλάρα, μια χαρωπή και αισιόδοξη κοπέλα. Ο Σέζαρ περνάει πολλές ώρες κρυμμένος κάτω από το κρεβάτι της και όταν εκείνη κοιμάται τη ναρκώνει. Και μετά εφαρμόζει τις διάφορες φάσεις ενός σαδιστικού σχεδίου που έχει καταστρώσει για να καταστρέψει την ανύποπτη γυναίκα. Ένας πραγματικά τερατώδης χαρακτήρας, ερμηνευμένος με νοσηρό μαγνητισμό από τον Λουίς Τοσάρ. Μας προξενεί απέχθεια, όμως παράλληλα μας κεντρίζει την περιέργεια σχετικά με το πού είναι ικανός να φτάσει. Παρακολουθούμε την δράση, μέσα από το σκοτεινό του βλέμμα, εγκλωβισμένοι σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Με το μάτι μας κολλημένο στην κλειδαρότρυπα. Αφού ο σκηνοθέτης καταφέρνει να μετατρέψει τον θεατή σε ηδονοβλεψία εγκληματικών πράξεων, του αξίζουν συγχαρητήρια. (Αλέξης Λ. Μακρής, Amna.gr)
Κλειστοφοβικό, γυρισμένο ολόκληρο σε ένα κτίριο (όπως και τα zombie movies του, «REC»), το φιλμ χρησιμοποιεί αρχικά την υπαινικτική δύναμη του σινεμά για να γίνει τρομακτικό, αλλά δεν μένει εκεί, χτίζοντας ένα κυνικό, σκοτεινό πορτρέτο ενός άντρα που μοιάζει με έναν από τους πιο απειλητικούς κακούς που είδαμε ποτέ στην οθόνη. (Γιώργος Κρασσακόπουλος, AV)
Ο θυρωρός του «SleepTight» ενσαρκώνει όλη την αρρώστια της σύγχρονης κοινωνίας. Τον αναίσθητο πρωταγωνιστή δεν αγγίζει κάτι. Δεν σέβεται ηλικίες. Δεν ξεχωρίζει κοινωνικές τάξεις. Δεν κάνει διακρίσεις σε προβλήματα υγείας. Όλοι είναι εν δυνάμει εχθροί του. Όλοι αποτελούν μέρος του σχεδίου του. Είτε ως κομπάρσοι. Είτε ως πρωταγωνιστές. Είτε ως σκηνικό. Είτε ως πιόνια του. (Κωστής Μπίτσιος, Apotis4stis5.com)
