Ένα φιλμ που μοιάζει ικανό να γίνει αληθινό ορόσημο του είδους. – Γιώργος Κρασσακόπουλος http://flix.gr/cinema/it-follows-review.html
Θρίλερ που «Σε ακολουθεί» για πάντα! – Γιάννης Ζουμπουλάκης.
Μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της τρέχουσας δεκαετίας με κοινωνικές, ψυχαναλυτικές και πολιτικές προεκτάσεις. Το ανεξάρτητο horror film, το οποίο προβλήθηκε στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Κανών, έχει να προσφέρει πολύ περισσότερα από εύκολο σασπένς και πατενταρισμένο ρίγος. Ο Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ χρησιμοποιεί μια ανατριχιαστική ιστορία για να μιλήσει για την εύθραυστη μετεφηβική ηλικία, την αμερικανική κοινωνία και τα στοιχειά που κουβαλάμε. – Γιάγκος Αντίοχος http://www.athinorama.gr/cinema/article/se_akolouthei-2508786.html
Συνθέτοντας μοναδικά επιρροές από το σινεμά των Κάρπεντερ και Κρόνενμπεργκ, το συγγραφικό έργο του Στίβεν Κινγκ αλλά και τη χρυσή δεκαετία του ’50 για την αμερικανική επιστημονική φαντασία, το διαμάντι του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ που διέπρεψε στο φεστιβαλικό στίβο (μεταξύ των οποίων και στις 20ες Νύχτες Πρεμιέρας) αποδεικνύεται αυτή ακριβώς η νότα ανανέωσης που τόσο ανάγκη είχε το αφόρητα κορεσμένο είδος του τρόμου. – Νεκτάριος Σάκκας http://www.cinemag.gr/article.asp?catid=37409&subid=2&pubid=130138589
Ο David Robert Mitchell σκηνοθετεί μια νεανική ταινία τρόμου με όρους ποίησης! Οι εικόνες του είναι συναρπαστικές! Η χρήση της κάμερας και των χρωμάτων, το πως στήνει τα κάδρα του, το πως κινείται η κάμερα μέσα σε αυτά, είναι το λιγότερο ιδιοφυής. – Θόδωρος Γιαχουστίδης http://lessthanzervo.blogspot.com/2015/08/it-follows-review.html
«Ναι, είναι αυτό που κανείς φαν του είδους δεν είχε συνειδητοποιήσει πως περίμενε όλη του τη ζωή, είναι επιτέλους μια ταινία τρόμου για έναν σεξουαλικώς μεταδιδόμενο δαίμονα. Ολη η μοντέρνα ιστορία των εφηβικών slasher movies οδηγούσε σ’ αυτό το έργο του ανερχόμενου σκηνοθέτη Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ, ο οποίος παίρνει εμφανείς επιρροές από το σινεμά του Τζον Κάρπεντερ και της 80s electro σκηνής και τις σμιλεύει στην πιο τρομακτική και πιο γυμνά συναισθηματική ταινία του καλοκαιριού.
H 19χρονη Τζέι (η Μάικα Μονρό τού “The guest”, μια αληθινή βασίλισσα των 80s γεννημένη με 30 χρόνια καθυστέρηση) κάνει σεξ με το αγόρι της αλλά την περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Οταν ξυπνά είναι δεμένη σε μια καρέκλα και το αγόρι, με κοντρολαρισμένα ίχνη φόβου, της εξηγεί πώς έχει η κατάσταση. Υπάρχει ένας δαίμονας, που μπορεί να παίρνει τη μορφή οποιουδήποτε ανθρώπου θέλει, οποιουδήποτε γνωστού σου, νεκρού ή ζωντανού. Και έρχεται για σένα. Αργά, πολύ αργά, πολύ σταθερά, πολύ επίμονα, σε ακολουθεί. Μόνο εσένα. Κανείς άλλος δεν τον βλέπει, μόνο εσύ. Κι αν σε πιάσει, τελείωσες. Ο μόνος τρόπος να τον ξεφορτωθείς είναι να μεταδώσεις την κατάρα σε κάποιον, κι ο μόνος τρόπος για να το κάνεις αυτό είναι η σεξουαλική πράξη. Κοινώς, σεξ για να σωθούμε.
Πέραν των προφανών μηχανισμών μέσω των οποίων αυτή η ιδέα επιτρέπει στον Μίτσελ να μας έχει διαρκώς στην άκρη του καθίσματός μας (και μόνο στην αβεβαιότητα ότι ποτέ δεν ξέρουμε αν βλέπουμε τον δαίμονα ή όχι), στήνοντας έτσι την ομορφότερη και τρομακτικότερη φετινή ταινία τρόμου, το φιλμ εν τέλει καθηλώνει για έναν επιπλέον σημαντικό λόγο. Μιλά για την κοινωνικά εκβιαστική, πάντα απότομη ωρίμανση, σχηματίζοντας γύρω από μια κατεξοχήν ιστορία απειλητικού μπαμπούλα μία από τις πιο ωμές ιστορίες ενηλικίωσης, που μας έχει προσφέρει τα τελευταία χρόνια το αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά. Οταν ανατριχιάζεις, όταν τρομάζεις, όταν αγωνιάς, δεν είναι μόνο επειδή ο δαίμονας πλησιάζει. Είναι επειδή η Τζέι και η παρέα της, όλοι τους έφηβοι στην πιο ευαίσθητη στιγμή ψυχοσυναισθηματικών διακυμάνσεων της ζωής τους, καλούνται να αφήσουν πίσω γονείς, δαίμονες, φαντάσματα (όλοι στην ταινία ταυτίζονται εξάλλου) και να αποφασίσουν τι θα σημαίνουν ο ένας για τον άλλον -και για τους εαυτούς τους- κάνοντας το αποφασιστικό βήμα προς την ενηλικίωση». – Θοδωρής Δημητρόπουλος, Εφ. Συν.
