Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα του 2015 – Άκης Καπράνος.
«Αναγεννησιακή» σύνθεση ενός φόρου τιμής στα νιάτα και τον γνήσιο ρομαντισμό, στον αντίποδα της φθοράς και του θανάτου… Δύσκολα αντιστέκεσαι στην αισιοδοξία, τον λυρισμό και τη ρευστότητα των εικόνων των αγέρωχων δημιουργών – Ρόμπυ Εκσιέλ.
Οι σκηνοθέτες αναπαράγουν με προσοχή στη λεπτομέρεια το ύφος και την αισθητική των μεγάλων ζωγράφων της Αναγέννησης – Γιάννης Ζουμπουλάκης http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=765206
Κυλάει σαν παραμύθι για μεγάλους. Λυρισμός και γοητεία του κλασικού – Δημήτρης Μπούρας
Τα νιάτα, ο έρωτας, και η ευθυμία σε αντίστιξη με το θάνατο και τον τρόμο της πανούκλας του 14ου αιώνα με φόντο την μαγευτική Τοσκάνη, σε μια άκρως «ταβιανική» ταινία – Τατιάνα Καποδίστρια http://tospirto.net/cinema/movie/1654
Είναι τίμιο και συνεπές σε αυτό που παραδίδει στον θεατή, με μια αίσθηση λιτότητας (και όχι αυτοσυγκρατούμενης οικονομίας) που δεν συναντάμε εύκολα στο σινεμά σήμερα. Αυτή η λιτότητα δηλώνεται άμεσα, από τα κάδρα, την απίστευτα μινιμαλιστική σκηνογραφία και τα αντίστοιχα διακριτικά κοστούμια, αφήνοντας πρωτίστως την αρχιτεκτονική της Φλωρεντίας να «μιλήσει» και να θέσει τον αισθητικό τόνο του φιλμ, ο οποίος ξανοίγεται αργότερα όταν ο φακός θα συναντήσει τους πιο ελεύθερους σε προοπτική ορίζοντες της εξοχής, για να επηρεαστεί από μια πιο φιλόδοξη χρωματική παλέτα που παραπέμπει σε αναγεννησιακούς πίνακες, τόσο γοητευτικά και πεντακάθαρα.
Μπορείς να κατηγορήσεις τους Ταβιάνι για ατολμία, όμως το φιλμ μοιάζει να παινεύεται γι’ αυτή του την καθαρότητα, χωρίς να θέλει να επιβληθεί μέσα από ένα στιλ καινοτόμο αλλά ούτε και παραδοσιακά γερασμένο. Λες και ο στόχος ήταν το έργο να τοποθετηθεί σε μια διάσταση του χρόνου που δεν υπήρξε και δεν βιώθηκε ακριβώς έτσι, για να μεταφέρει ένα απελευθερωτικό μήνυμα αναζήτησης του πνεύματος και του ήθους στη ζωή, εμπνευσμένο από την ανθρώπινη φαντασία που, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, μπορεί και δημιουργεί ιστορίες από το τίποτα – Ηλίας Φραγκούλης http://freecinema.gr/movies/maraviglioso-boccaccio/
Κλέβουν στιγμές συγκίνησης, διατηρούν μια υποδόρια ειρωνεία (στη χρήση της μουσικής, για παράδειγμα) που χαλαρώνει τον όλο ακαδημαϊσμό και προσανατολίζουν τους μύθους του Μποκάκιο σε μια ξεκάθαρη κοινωνική οπτική, τονίζοντας τη διαχρονική αξία τους – Χρήστος Μήτσης.
Οι Ιταλοί επιστρέφουν στον Βοκάκιο, με τον ίδιο τρόπο που οι Βρετανοί επιστρέφουν στον Σαίξπηρ, κάθε φορά που χρειάζονται κάτι κλασικό και διαχρονικό για να σχολιάσουν το παρόν – Μανώλης Κρανάκης.
